24 Tetor, 1425: Një Ditë e Gjysmë-Qetë në Krujë, me Një Ngjyrë të Zi në Horizont

Era e ftohtë e vjeshtës pëshpërit nëpër muret e kalasë së Krujës, duke bartur me vete aromën e djegur të druve dhe erën e lagësht të tokës. Dita ka qenë e gjysmë-qetë, një qetësi e rreme që peshon në ajër si një re e zezë para stuhie. Kam kaluar orët duke shqyrtuar hartën e Ilirisë, duke i hedhur sytë atyre trojeve që së shpejti do të kenë nevojë për forcën time, për mbrojtjen time. Një jetë e shkurtër, por e mbushur me trazirë e ka bërë këtë detyrë të duket më e rëndë se kurrë.

Ditën e sotme e kam filluar me stërvitjen e zakonshme, e cila duket se është bërë një luftë e përditshme kundër lodhjes së pashmangshme. Trupi im djeg, muskujt vështirë se lëvizin, por kjo është çmimi që duhet paguar për të mbrojtur atë që është e shenjtë, atë që është Shqipëria. Ushtarët e mi, të rinj dhe të fortë, tregojnë gatishmëri të pakushtëzuar, por sytë e tyre të rinj, të paprekur nga vuajtja e luftës, ende nuk kanë parë errësirën e vërtetë që shtrihet përtej kufijve tanë.

Pas stërvitjes, kam biseduar me babain tim, Gjon Kastriotin, një njeri i mençur, por i rënduar nga pesha e detyrës së tij. Ai është një njeri i fortë, një pinakull i fuqisë, por edhe ai ka filluar të ndiejë goditjet e kohës. Biseda jonë ka qenë e shkurtër, e ftohtë, e mbushur me heshtje të gjata dhe shikime të rënda. Kemi folur pak për politikën osmane, për pushtetin e tyre në rritje, për intrigat e pafundme që na rrethojnë. Ka qenë një bisedë e cila më ka lënë më shumë pyetje se përgjigje.

Më pas, kam kaluar ca kohë me librat, duke studiuar strategji ushtarake dhe taktika lufte. Romakët, Grekët, të gjithë të mëdhenjtë të historisë. Çdo fjalë, çdo strategji, çdo taktikë është një gur i çmuar në këtë kohë të trazuar. Njohuritë e mia ushtarake janë të pakrahasueshme në këtë rajon, por kjo nuk është e mjaftueshme. Duhet diçka më shumë. Duhet kurajo, duhet shpresa, duhet uniteti i të gjithë shqiptarëve, çka në këto momente duket si një ëndërr e largët.

Ngjyra e zezë në horizont, e cila më shqetëson, nuk është vetëm pushtimi osman. Është edhe tradhtia e brendshme, armiqtë e fshehur, rivaliteti i vazhdueshëm mes princave shqiptarë, të cilët e shohin vetëm interesin e tyre personal dhe jo mirëqenien e të gjithë kombit. Kjo është beteja më e vështirë, beteja për të bashkuar një popull të ndarë.

Mbasdite kam kaluar në shoqërinë e disa prej shokëve të mi, duke luajtur shah. Lojëra të thjeshta, por që japin një kuptim të strategjisë dhe taktikës, të cilat janë të nevojshme edhe në fushat e betejës. Por edhe këtu, edhe në këto momente të pakta relaksimi, një hije e errësirës më ndjek. Një ndjenjë e frikës, jo për veten time, por për fatin e kombit tim, m’ka mbushur zemrën.

Mbrëmja po bie. Zëri i breshërisë së largët po ndjehet në distancë. Drita e zjarrit në këtë mbrëmje të ftohtë të vjeshtës është e ngrohtë, por jo e mjaftueshme për të ngrohur zemrën time. Do të kaloj një natë të gjatë duke reflektuar mbi ngjarjet e ditës, duke u lutur për forcë dhe udhëzim. Pushtimi osman është i afërt, dhe ky nuk është një luftë vetëm për pushtet, por një luftë për identitetin, për ekzistencën tonë si popull. Kjo luftë do të jetë e gjatë dhe e vështirë, por jam i bindur se do të luftoj deri në fund, deri sa të çliroj tokën time nga sundimi osman. Kjo është betimi im, dëshira ime, e ardhmja ime. Dhe kështu do të jetë.